Karuzela

[Dark 388]

Podróżowałem do tego miasteczka pod Krakowem, gdzie czas zapomniał przyspieszyć, może nawet płynąć wstecz. Dni leniwe, jak syrop ściekający po szkle, godziny rozciągnięte, blade. Jak dociera do miasteczka, to jest już trochę zużyty, wyblakły, jakby przeciągnięty przez sito lat. Wszystko pokryte kurzem – dachy, ulice, twarze ludzi – nawet najnowsze plotki osiadają jak pył, matowe, bez blasku.

Droga wiła się leniwie przez pola, żółte od jesiennych liści, a powietrze ciężkie od zapachu wilgotnej ziemi. Przyjechałem do Hani i Maćka, starych znajomych, których dom stał przy ulicy pachnącej mokrym brukiem i sąsiedzkim praniem. Dom ciasny, ale ciepły, jak uścisk dawno niewidzianego przyjaciela. W środku unosił się zapach bigosu, pyrkającego na wolnym ogniu, gęsty, ziemisty, przypominający o prostych rytuałach życia.

Hania siedziała przy stole, średniego wzrostu, z miękkimi, zaokrąglonymi kształtami, które mówiły o życiu poza idealnymi magazynami – lekkie fałdki na brzuchu falujące pod materiałem domowej sukienki, pełne biodra i piersi, jak dojrzałe owoce na gałęzi, kuszące dotykiem, wilgotne od potu codzienności. Jej oczy, zmęczone, ale ciepłe, zerknęły na elektroniczną niańkę, szumiącą jak odległy strumień. Dzieci – Antek, Zosia i mały Franek – spały gdzieś w głębi domu, ich zabawki rozsypane po podłodze jak wspomnienia beztroski. Maciek, mężczyzna o przeciętnej budowie, z lekkim brzuszkiem, który mówił o latach za biurkiem inżyniera budownictwa, oderwał wzrok od papierów. Siedział w fotelu, solidny, jak konstrukcja mostu, który projektował, jego dłonie szorstkie, gotowe do chwytu.

Rozsiadłem się z butelką Kadarki z dyskontu, czerwonej, cierpkiej, jak stare żale. Czułem kurz drogi na skórze, a w powietrzu wisiała ta leniwa cisza miasteczka.

– Jacek, znowu będziesz snuł bajki o swoich podróżach? – zapytała Hania, z lekkim przekąsem, jakby chciała mnie przyłapać na kłamstwie. Jej głos miękki, jak poduszka, drżący lekko pod powierzchnią.

Uśmiechnąłem się, czując, jak wino rozgrzewa gardło.

– Nie tym razem, Haniu. Chcę wiedzieć, jak wam się żyje. Trójka dzieci, małżeństwo jak z z podręcznika o życiu w rodzinie – co słychać w tej codzienności?

Hania parsknęła, kręcąc głową, jej włosy falujące lekko, odsłaniając szyję bladą, gładką.

– Codzienność? Ostatnio naszym wyczynem było to, że Maciek wrócił z pracy przed ósmą, a ja zdążyłam ugotować obiad bez płaczu Franka. Sielanka to nie jest, Jacek. To jak chodzenie po linie, z dziećmi na plecach, ciało napięte, pot spływający po plecach.

Maciek westchnął, odkładając papiery. Jego dłonie, szorstkie od kreślarza, potarły brzuch, palce wsuwające się pod koszulę.

– Małżeństwo to harówa, Jacek. Jak na budowie – nosisz cegły, układasz plany, a wieczorem bolą plecy. Zamiast cegieł, pieluchy i rachunki. Praca pochłania dni, a noce... noce to sen przerywany, ciała splątane w pościeli, ale bez ognia.

Cmoknąłem, patrząc na nich oboje. Hania z tymi krągłościami, które budziły we mnie stare skojarzenia – miękkie, zapraszające, jak poduszki w starym pensjonacie, piersi wznoszące się z oddechem, sutki twardniejące pod cienkim materiałem. Maciek solidny, ale zmęczony, jak most pod ciężarem lat, jego spodnie napięte na udach.

– Harówa? To brzmi jak wyrok. Nie korci was, żeby rozruszać tę rutynę? Dodać coś, co sprawi, że dni nie będą takie... zakurzone?

– Jak? – rzuciła Hania, unosząc brew, jej oczy błyszczące ciekawością, jak krople deszczu na liściu, usta wilgotne od wina.

Nachyliłem się bliżej, czując zapach jej perfum, mieszający się z bigosem, słodki, podniecający.

– Słyszeliście o swingersach? O parach, które dzielą się sobą, jak dzielą się winem przy stole – ciała nagie, wilgotne, ręce wędrujące po skórze, penisy twardniejące w obcych dłoniach, cipki mokre od nieznanych języków.

Maciek spojrzał na mnie, jakby zaproponowałem budowę mostu z piasku.

– Swingersach? Jacek, tu mamy Biedronkę, remizę i msze o siódmej. A ty z czymś takim wyskakujesz. To nie nasz klimat.

– Właśnie dlatego – odparłem, unosząc kieliszek, czerwony płyn falujący jak krew w żyłach. – Życie to nie tylko kapusta i pieluchy. Czasem trzeba wrzucić do kotła trochę chili, ostrego, palącego, jak pchnięcia w ciemnym pokoju, ciała śliskie od potu, jęki mieszające się z oddechami.

Hania zachichotała, ale w jej śmiechu drżało coś nerwowego, jak liść na wietrze, jej uda zaciskające się pod stołem.

– Chili? To o gotowaniu mówimy, czy o czymś, co nas spali od środka? Co z dziećmi? Antkiem, Zosią, Frankiem? To nie żarty, Jacek.

Rozparłem się wygodniej, patrząc na plamę na obrusie, bladą jak wspomnienie.

– To jak karuzela dla dorosłych. Spotykacie inne pary, gawędzicie, flirtujecie. Jak iskrzy, idziecie dalej – ciała splatają się, oddechy mieszają, skóra pali; penisy wślizgują się głęboko, cipki pulsują wokół nich, sperma spływająca po udach, orgazmy wybuchające jak fajerwerki. Jak nie, wracacie do domu, do bigosu. Nic nie tracisz, tylko zyskujesz smak.

Hania zamilkła, wpatrując się w dłonie, jej palce splatające się nerwowo, paznokcie wbijające się w skórę.

– A co, jeśli to rozwali wszystko? Mamy dom, dzieci. To nie przygoda na jedną noc.

Spoważniałem, choć w oczach czaiła się psota.

– Nie rozwali, jeśli wiecie, czego chcecie. Dzieci śpią, niańka szumi jak rzeka. Świat się nie zawali od jednego kroku. Tu, w okolicy, ludzie mają swoje tajemnice. Gadają o księdzu Stefanie z Wadowic, że lubi spowiedzi mężatek za bardzo, blisko, jego ręce pod sutanną, szepty wilgotne. Ale to plotki, zakurzone. Dla was mam coś realnego – zaproszenie na sobotę, gdzie ciała nagie wirują, penisy sztywne, cipki otwarte, jęki wypełniające powietrze.

Hania spojrzała na Maćka, w jej oczach błysnęło coś dawnego – ciekawość, bunt, jak iskra w popiele, jej sutki twardniejące widocznie.

– Myślisz, że to dla nas? Że nie jesteśmy za starzy na takie... karuzele?

– Jeśli życie smakuje jak wczorajszy chleb, suchy i mdły, to tak – odparłem, jakbym sprzedawał bilet na nieznaną podróż. – Wskoczycie? To jak otwarcie okna w dusznym pokoju, powietrze świeże, ciała drżące.

Maciek westchnął głęboko, przeczesując włosy, jego brzuch falujący lekko, oczy na Hani, na jej piersiach.

– To jak skok w przerębel. Zimny, szokujący. Albo się rozgrzejemy, ciała rozpalone, serca bijące szybciej, penisy w cipkach obcych, sperma mieszająca się, albo zamarzniemy na amen. Co z dziećmi? Z pracą? Z tym miasteczkiem, gdzie plotki osiadają jak kurz?

Hania wzruszyła ramionami, ale jej uśmiech drżał, dziki, jak zwierzę budzące się ze snu. Wahanie wisiało w powietrzu, gęste jak dym z komina. Spojrzała na Maćka, potem na mnie, jej piersi unoszące się z oddechem, fałdki na brzuchu drżące lekko pod sukienką.

– A jeśli to błąd? Jeśli wrócimy inni, z rysami na duszach, ciała naznaczone obcymi dotykami?

– Może rysy to właśnie życie – szepnąłem. – Bez nich wszystko jest gładkie, nudne.

Maciek milczał, oczy zmrużone, jakby kalkulował wytrzymałość mostu. Hania gryzła wargę, wilgotną, czerwoną, jej uda rozchylające się lekko. Cisza ciągnęła się, jak droga przez pola. W końcu Hania skinęła głową, wahanie wciąż w głosie. – Dobra, idziemy. Niech się dzieje. Ale jeśli to zimny przerębel...

Uśmiechnąłem się, czując dreszcz przygody. Miasteczko spało za oknem, zakurzone, ale w nas coś budziło się, ostre jak chili. Czas tu zapomniał przyspieszyć, może nawet płynąć, a kurz osiadał na wszystkim, nawet na naszych pragnieniach, matowych, czekających na wstrząs.