Fantazje, a mentalna zdrada

[Wichura® 20 717]

13 godzin temu, Modlishka pisze:

Patrząc na jego reakcję (facepalm) na mój komentarz to mam już pewność, że partnerka wsparcia emocjonalnego nie otrzymała. I nie stany lękowe (bo to już byłoby srogo), a obawy. 

Patrząc tylko na pierwszą część Twojej wypowiedzi dotyczącej próby analizy skąd się wziął sen u jego partnerki wraz z dojściem do wniosku że to jego wina również taką reakcję bym dał. I o czym to świadczy?

[Wichura® 20 717]

Swoją drogą @Modlishka pozowlę sobie zadać Ci pytanie na konkretnym przykładzie i jestem ciekaw Twojej opinii.

 

Nasz sobie parę. Zaczęli być ze sobą gdy mieli 20 lat, w wieku 24 wzięli ślub, do 30tki dorobili się dwójki dzieci. Oboje zawsze byli monogamiczni zarówno w preferencjach, w fantazjach i czynach. W wieku 37 lat ona zaczęła myśleć o jakiejś odmianie w formie np spróbowania trójkąta czy wizyty w swingersklubie. On nie podziela tych fantazji chcąc zostać przy monotematycznym modelu. I co teraz? Ona ma się swoich fantazji wstydzić jako czegoś złego, wyplenić je w sobie "bo tak niewolno", fantazjować sobie dalej mimo że jej partner tego nie podziela czy rzucić w diabły męża, małżeństwo, dobro dzieci i pobiec za swoimi fantazjami ?

[Modlishka 3 427]

3 godziny temu, Wichura pisze:

I o czym to świadczy?

O braku znajomości kobiecej psychiki. Tylko tyle i aż tyle. 

No ale z tego właśnie i z braku rozmowy (często jedno równa się drugie) wynika właśnie większość nieporozumień, kłótni i konfliktów w związkach. W tym przypadku wystarczyłaby pewnie empatyczna rozmowa. Empatyczna. Z nastawieniem na troskę o emocje tej rzekomo kochanej osoby. 

 

1 godzinę temu, Wichura pisze:

I co teraz? Ona ma się swoich fantazji wstydzić jako czegoś złego, wyplenić je w sobie "bo tak niewolno", fantazjować sobie dalej mimo że jej partner tego nie podziela czy rzucić w diabły męża, małżeństwo, dobro dzieci i pobiec za swoimi fantazjami ?

Nie chodzi o wstyd za swoje fantazje czy ich pozbywanie się. Trzeba przed tym stanąć i zastanowić się na ile ważne to jest dla szczęścia danej osoby i czy jest w stanie je poświęcić. 

Terapia dla par - przegadanie czy jest możliwy jakiś "kompromis". 

A wybitnie nie lubię zasłaniania się dobrem dzieci. Jeśli rodzice są nieszczęśliwi, zgorzkniali i mają do siebie pretensje to nie ma mowy, żeby było miejsce na "dobro dzieci". 

Człowiek się zmienia w procesie swojego rozwoju osobistego (jeśli takowy jest 🙄), a ludzie rozstają się z bardzo różnych powodów. I lepiej, żeby się rozstali w sytuacji, gdy pierwotne "założenia" się zdewaluowały niż mieliby trwać ze sobą na siłę, uprzykrzając życie sobie nawzajem i swoim bliskim. 

[switch_angel✩ 808]

2 godziny temu, Wichura pisze:

Ona ma się swoich fantazji wstydzić jako czegoś złego, wyplenić je w sobie "bo tak niewolno", fantazjować sobie dalej mimo że jej partner tego nie podziela czy rzucić w diabły męża, małżeństwo, dobro dzieci i pobiec za swoimi fantazjami ?

Nie chodzi o to czy ma sie wstydzić, czy nie. Bardziej o to czy przejdzie z realizacją fantazji w życiu realnym. Fantazje sa tylko fantazjami, nad częścią nie mamy kontroli nad częścią mamy. 

 

Teraz wyobraź sobie sytuację, ze ona zaczyna wprowadzać je w życie.  U tutaj sa dylematy moralne"

1. Czy partnera o tym wie? 

2. Jesli nie wie, to o czym to świadczy?

3. Jesli wie to czy sie na to zgadza na podstawie jakiegoś kompromisu

4 Wie, ale sie nie zgadza, ale nie ma wyboru (przynajmniej on tak uważa)

 

Nigdy nic nie jest biało czarne, sa różne odcienie szarości 

[Wichura® 20 717]

42 minuty temu, Modlishka pisze:

wystarczyłaby pewnie empatyczna rozmowa. Empatyczna.

Empatyczna rozmowa jako odpowiedź na robienie komuś pretensji za to że miało się samemu jakiś sen? Ale tak serio? A może pod kątem emocji faceta dostającego awanturę za nic i empatia wobec tego że żyje z tak niestabilną osobą? Oczywiście trochę tu całość podkrecam ale w końcu sama zaczęłaś

 

Btw. Nawet osoby które bardzo mocno wierzą w znaczenie snów nigdy nie traktują ich dosłownie

 

42 minuty temu, Modlishka pisze:

Jeśli rodzice są nieszczęśliwi, zgorzkniali i mają do siebie pretensje to nie ma mowy, żeby było miejsce na "dobro dzieci". 

Czytam i zastanawiam się czy na pewno o tym samym mówimy bo jak dla mnie trochę ponownie wyolbrzymiasz.

 

42 minuty temu, Modlishka pisze:

Człowiek się zmienia w procesie swojego rozwoju osobistego (jeśli takowy jest 🙄), a ludzie rozstają się z bardzo różnych powodów. I lepiej, żeby się rozstali w sytuacji, gdy pierwotne "założenia" się zdewaluowały niż mieliby trwać ze sobą na siłę, uprzykrzając życie sobie nawzajem i swoim bliskim. 

Jak wyżej. Słusznie zauważyłaś że człowiek się zmienia ale w przeciwieństwie do Ciebie nie uważam że pojawienie się u jednej osoby jakichś fantazji których druga osoba nie podziela oznaczać musi byciem zgorzkniałym, uprzykrzanie sobie życia i ma być jedynym powodem do rozstania nie patrząc na wszystko. Co więcej, obawiam się że w ogóle nie byłoby na świecie małżeństw dłuższych niż dwa trzy lata

[Wichura® 20 717]

Teraz, switch_angel pisze:

Nie chodzi o to czy ma sie wstydzić, czy nie. Bardziej o to czy przejdzie z realizacją fantazji w życiu realnym. Fantazje sa tylko fantazjami, nad częścią nie mamy kontroli nad częścią mamy. 

 

Teraz wyobraź sobie sytuację, ze ona zaczyna wprowadzać je w życie.  U tutaj sa dylematy moralne"

1. Czy partnera o tym wie? 

2. Jesli nie wie, to o czym to świadczy?

3. Jesli wie to czy sie na to zgadza na podstawie jakiegoś kompromisu

4 Wie, ale sie nie zgadza, ale nie ma wyboru (przynajmniej on tak uważa)

 

Nigdy nic nie jest biało czarne, sa różne odcienie szarości 

Tak, ale wyżej pisałem akurat tylko i wyłącznie o fantazjach a nie o wprowadzaniu ich w życie

[Modlishka 3 427]

7 godzin temu, Wichura pisze:

Empatyczna rozmowa jako odpowiedź na robienie komuś pretensji za to że miało się samemu jakiś sen?

Wiesz doskonale (raczej), że takie "pretensje" nie pojawiają się znikąd i bez powodu.

I tak, empatyczna rozmowa w wykonaniu mężczyzny, któremu zależałoby na zdrowej relacji. Taaa, wiem, sobie jakieś utopie wymyślam 🙄

7 godzin temu, Wichura pisze:

Czytam i zastanawiam się czy na pewno o tym samym mówimy bo jak dla mnie trochę ponownie wyolbrzymiasz.

Ty zacząłeś z dobrem dzieci. A ja napisałam, że nie na nie powinno się patrzyć, a już na pewno nie w kontekście trwania w nieszczęśliwym związku. 

A wcześniej krok po kroku wyjaśniłam, jak to powinno w tej hipotetycznej sytuacji wyglądać między dwojgiem ludzi, bo to tych dwoje ludzi jest w tym związku. 

I myślę, że to hipotetyczne pytanie zostało zaadresowane trochę nietrafnie, a może właśnie trafnie - bo ja swój ostatni waniliowy związek (z cudownym człowiekiem) zakończyłam, gdyż wiedziałam, że nie jestem już w stanie dłużej trwać w monogamii. A niestety takie były pierwotne założenia. I całe szczęście, że nie zdążyło się tam pojawić dziecko, bo to pewnie odwlekło by moje "miotanie się w klatce" o może dwa czy trzy lata. 

 

8 godzin temu, Wichura pisze:

w przeciwieństwie do Ciebie nie uważam że pojawienie się u jednej osoby jakichś fantazji których druga osoba nie podziela oznaczać musi byciem zgorzkniałym, uprzykrzanie sobie życia i ma być jedynym powodem do rozstania nie patrząc na wszystko.

Dlatego napisałam, że trzeba przed tym (tymi "fantazjami") stanąć i zastanowić się na ile ważne to jest dla szczęścia danej osoby i czy jest w stanie je poświęcić.

Ja wolałam zakończyć związek niż ranić kochaną osobę. 

Ale pewnie cały ten spór tutaj wynika z tego, że ja jeśli wiem, że czegoś chcę to do tego dążę, a nie pozostawiam to w kwestii mrzonek. Mam pospełniane w zasadzie prawie wszystkie swoje fantazje właśnie dlatego, że nie zostawiałam ich w sferze fantazji, a zdecydowałam się odejść z relacji, w której nie mogłabym ich spełnić. 

Może kojarzysz takie "badanie", swego rodzaju ankietę, którą przeprowadzono w domu opieki dla osób starszych. Zapytano między innymi czego żałują w życiu i najczęstszą odpowiedzią było to czego nie zrobili. 

[Wichura® 20 717]

15 minut temu, Modlishka pisze:

Wiesz doskonale (raczej), że takie "pretensje" nie pojawiają się znikąd i bez powodu.

No w tym wypadku powód był ale irracjonalny, wewnętrzny i nie związany z partnerem w jego własnej osobie, a przynajmniej nic o tym nie wiemy

15 minut temu, Modlishka pisze:

Ty zacząłeś z dobrem dzieci. A ja napisałam, że nie na nie powinno się patrzyć, a już na pewno nie w kontekście trwania w nieszczęśliwym związku. 

Ja się z tym zgadzam. Zwracam jednak uwagę na drugą stronę medalu którą jest myślenie życzeniowe że rozwód/rozstanie rodziców nie musi być dla dzieci traumatyczny. To zawsze są trudne dylematy w decyzje. Zupełnie nie zgodzę się jednej z tym że różnica w fantazjach/nie podzielanie tych samych fantazji = nieszczęśliwy związek (tak z automatu). Mało tego - m.in. za to cenimy sobie z żoną otwarty związek, że zdejmuje presję jaka jest wrzucenie 100% oczekiwań, preferencji i fantazji na jedną osobę jak na to miejsce w przypadku monogamii 

 

[Arczi90 419]

3 minuty temu, Modlishka pisze:

I tak, empatyczna rozmowa w wykonaniu mężczyzny, któremu zależałoby na zdrowej relacji. Taaa, wiem, sobie jakieś utopie wymyślam 🙄

No nie przesadzajmy. Spokojna i otwarta rozmowa to moim zdaniem nie jest jakaś utopia . Choć każdy ma inne wyobrażenie dotyczące życia i warto w tej kwestii wszelkie uwagi dokładnie przerobić.

6 minut temu, Modlishka pisze:

I myślę, że to hipotetyczne pytanie zostało zaadresowane trochę nietrafnie, a może właśnie trafnie - bo ja swój ostatni waniliowy związek (z cudownym człowiekiem) zakończyłam, gdyż wiedziałam, że nie jestem już w stanie dłużej trwać w monogamii. A niestety takie były pierwotne założenia. I całe szczęście, że nie zdążyło się tam pojawić dziecko, bo to pewnie odwlekło by moje "miotanie się w klatce" o może dwa czy trzy lata. 

I tu z jednej strony cię podziwiam, bo zaryzykowałaś i spróbowałaś czegoś nowego o czym skrycie marzyłaś. Ale też jesteś kobietą i tutaj furtka jest dużo bardziej otwarta niż dla mężczyzn. Z założenia facet wymyśla sobie "chcę otwarty związek" by spróbować przygodny seks z innymi kobietami - ale to się w większości przypadków nie udaje. Kobiety w głównej mierze nastawione są na stabilizację. Zaś kobieta faceta znajdzie właściwie wszędzie i w otwartym związku to kobieta najczęściej będzie zwycięzcą.
Oczywiście dzieci dużo bardziej komplikują sytuację, następuje przywiązanie. Jakieś dodatkowe cele, które odciągają od fantazji bo ważniejsza jest rzeczywistość i budowanie ogniska domowego.

 

13 minut temu, Modlishka pisze:

 

Może kojarzysz takie "badanie", swego rodzaju ankietę, którą przeprowadzono w domu opieki dla osób starszych. Zapytano między innymi czego żałują w życiu i najczęstszą odpowiedzią było to czego nie zrobili. 

Znam też kilka osób, które nie dożyły starości bo zrobili coś co chcieli i niestety nie skończyło się to dla nich zbyt szczęśliwie.
I dlatego jest powiedzenie "Jest ryzyko, jest zabawa".
Wiele osób myśli, że psychicznie jest na coś gotowa. A po fakcie okazuje się, że jednak nie byli gotowi i wiązało się to z jakąś traumą.

[Modlishka 3 427]

3 minuty temu, Wichura pisze:

Zupełnie nie zgodzę się jednej z tym że różnica w fantazjach/nie podzielanie tych samych fantazji= nieszczęśliwy związek. 

 

Tak jak napisałam - ja nie zostawiam fantazji w sferze mrzonek. Moje fantazje są zgodne z moimi preferencjami seksualnymi. Jeśli miałabym być w związku niezgodnym z moimi preferencjami seksualnymi to byłby to nieszczęśliwy związek.